VideoArt

Julita Charytoniuk – śpiew Rafał Kołacki – dźwięk Grzegorz Kaźmierski – video Monika Sieklucka – foto

Gdzieś w szczerym lesie, na dalekiej Grzybowszczyźnie, w niemal kompletnej głuszy, także dziś można poczuć i przywołać atmosferę minionych wydarzeń. Historii zupełnie niezwykłej, historii człowieka, który w sposób nie do końca zrozumiały, w pewnym momencie potrafił wokół siebie zgromadzić sporą liczbę fanatycznych wyznawców. Rozpatrując miejsce położenia Wierszalina w szerszym kontekście (bliskie sąsiedztwo przy granicy polsko-białoruskiej), w sytuacji trwającego kryzysu migracyjnego, niezwykle ważnym elementem instalacji, jest fakt otwartości na „innych”. Wierszalin miał być bowiem stolicą świata, miastem ludzi sprawiedliwych i szczęśliwych. Sam Klimowicz słabo pisał i czytał, prawie nie rachował, nie był teologiem, a już na pewno nie był twórcą sekty. Mimo że wokół niego gromadzili się ludzie o rożnych poglądach i poziomie religijnego radykalizmu. On sam postrzegany był jako skromny, cichy i wstrzemięźliwy, również w ocenie zachodzących cudów . Przybywały do niego tysiące pielgrzymów z terenów Grodzieńszczyzny, Wileńszczyzny, Wołynia i pokrewnych regionów. Jednak sam Prorok chodził boso, mówił do ludzi łagodnym głosem, był oddany pielgrzymom i pokorny wobec ludzi i Boga. Być może w swoich poglądach bliżej mu było chociażby do głównego bohatera powieści Hermana Melvillea Moby Dick, Izmaela, który nieraz daje do zrozumienia, że jest jednak coś, co zbawia świat: tym czymś jest braterstwo, prosta (wydawałoby się) konstatacja, że „ten człowiek jest istotą ludzką jak i ja” . Właśnie w tym miejscu i w tym czasie słowa te muszą wybrzmieć szczególnie, tutaj nabierają właściwego znaczenia. Niemal codziennie słyszymy o śmierci kolejnych osób, ofiar błędów i złych decyzji jakie podejmuje rząd. Przemoc i pushbacki na granicy, nieudolne i niezgodne z prawem działania (nie)odpowiedzialnych organów, sprawiają, że miejsce, które kiedyś kojarzyło się z otwartością i tolerancją stało się świadkiem wielu niepotrzebnych cierpień.

Trailer zapowiadający solową płytę Rafała Kołackiego. Wyruszyliśmy do malowniczej wsi Zrazim, gdzie w sercu zapomnienia stoi opuszczony kościół – niemalże niemy świadek minionych lat.

Film balansuje na granicy surowości i mistycyzmu. Detale wnętrza kościoła, takie jak zniszczone freski, opuszczone ławki czy powiewające na wietrze zasłony, są metaforą ludzkich wspomnień i przemijalności.